styl plastyczny
Encyklopedia PWN
secesja
kierunek artystyczny rozwijający się ok. 1895–1905, wywodzący swą nazwę od charakterystycznego dlań oderwania się od akademickich tendencji sztuki XIX w., przejawiający się głównie w architekturze wnętrz i sztuce użytkowej oraz ornamentyce.
[fr. sécession < łac. seccesio ‘odejście’],
malarz, dramatopisarz, poeta, inscenizator, reformator teatru, autor Wesela.
miasto w województwie małopolskim, na obszarze Rowu Podtatrzańskiego, Tatr i Pogórza Spisko-Gubałowskiego, nad Zakopianką i licznymi potokami (m.in. Bystra, Cicha Woda, Strążyski, Biały, Olczański), na wys. 800–1000 m (najwyżej położone miasto w Polsce), w pobliżu granicy ze Słowacją; siedziba powiatu tatrzańskiego.
w najszerszym rozumieniu epoka w historii kultury europejskiej obejmująca zjawiska artystyczne od końca XVI do połowy XVIII w.; w sensie najwęższym pojęcie to określa kierunek w sztukach plastycznych Włoch i Hiszpanii, występujący również w krajach środkowej Europy (Austria, Niemcy); pomiędzy tymi skrajnymi wariantami istnieje wiele koncepcji pośrednich, dotyczących zarówno topografii baroku, jak i jego ram chronologicznych.
francuski malarz, grafik i rzeźbiarz; współtwórca kubizmu.
brat Huberta. Malarz niderlandzki.
